
Makin hari hidup ney makin p***t. Seyes bapak bosan. Mcm-mcm dugaan dtg. Kdg2 da xblh sbr da. Hurm kite ingtkan org to sygkn kite. Rupenyer die mainkan kite jer. Ta ksh la klu die anggap kite kwn jer. Tapi skrg die makin kurg ajar. Da mula tunjuk belang die. Knape yer? Apa slh aku kat die. Hari2 pkir bnde ney. Naik saket kpale aku dibuatnyer. Knape la org yg suke buat aku happy tp die sbnarnyer jht nak mampos. Gyler kejam dunia ney. Buat baik slh. Buat jht lagi la. Aku slalo anggap klu kite buat baik dgn org, kita akn dibalas dgn baik. Tapi hampeh. Da bnyk kali da kena mcm ney. Da mcm badi pulak. Uish. Ssh btl nak lupekan kwn yg buat kite gembira time kite sedih. Hurm...Oh kwn kaw sgt kejam. Walaupun kdg-kdg aku rindu nak gurau dgn die, tapi skrg aku keras kan hati tok lupekan die. Smpai die kol pun mls nak angkat lg dah. Urgh ssh nye nak lupekan die. Tolonglah. Kaw pergi Jaoh dari hidup aku. Jangan muncul lagi.
p/s : I miss you buddy!
Yang ney cerita lain pulak. Bile kite anggap kwn dia pulak anggap lain. Oh parah. Skrg die da mule jaohkan diri. Kata dia jgn saketkan hati die lg. Salah kew aku nak berkwn. Uish dunia-dunia. Skrg kite xtau nak buat ape? Macam mane nak tgur die lg lpas ney? Mst rase lain jer nntkan. Adoiai. Tolonglah phm. Aku bkn xnk layan kaw. Tapi kdg2 aku perlukan mase tok bersendirian. Boleh tak kaw phm aku. Bkn xiklhas nak kwn dgn kaw. Aku harap kaw phm aku. p/s : Aku mintak maaf. Tak niat pun nak saketkan hati kaw.p/s : I miss you buddy!
Hurm ssh bile org yg kita syg kdg2 mcm xsyg kite jer. Dia slalo busy dgn life and kerja die. Dia xtau ke kita ney perlukan die. Kita mcm xwujud jer untuk dia. Bencinyer. Kita cuba wujudkan apa yg dia xperasan. Tapi die tetap dgn busy dia. Oh kejamnyer dia. Bila kita bosan kita carik kwn. Tapi nanti die ckp kita curang. wTf. Apa mslh dia ea? Tension btl dgn sikap dia to. Kita cuba paham dia, tapi dia tetap ckp kita xphm die. Kenapa? hurm.
p/s : Awak kita syg awk. Tapi jgn la buat-buat tak nampak kita.
p/s : Awak kita syg awk. Tapi jgn la buat-buat tak nampak kita.
No comments:
Post a Comment